Historia Gminy Łęka Opatowska
Pierwsze dowody działalności człowieka na terenie gminy Łęka Opatowska datowane są na okres epoki brązu. Są to groby przedhistoryczne usytuowane pomiędzy Łęka Opatowską a Lipiem. W okresie rzymskim (I - IV w.) linią rzeki Prosny przebiegał Szlak Bursztynowy do morza Bałtyckiego. Położenie gminy przy najważniejszym wtedy szlaku handlowym przyczyniło się znacznie do rozwoju gospodarczego tych ziem.
O ożywionych kontaktach handlowych świadczą najlepiej srebrne denary rzymskie z czasów cesarza Trojana i kawałki bursztynów, które znaleziono w roku 1875 w Szalonce, a 1885 roku w Opatowie. Najwcześniejsza wzmianka historyczna na temat miejscowości gminnych dotyczy Opatowa, którego powstanie wiąże się z pojawieniem się posiadłości klasztoru św. Wincentego ok. roku 1184. Klasztor ten wystawił w Opatowie kościół pod wezwaniem św. Floriana. Dokument lokacyjny dla Opatowa został wydany dwa razy. W 1239 roku przez Henryka II Pobożnego, ponownie w 1280 roku na niemieckim prawie wiejskim. W XV wieku Opatów miał przejściowo prawa miejskie. Na rok 1280 datuje się również powstanie miejscowości Łęka Opatowska. Powstała ona jako przysiółek wsi Opatów. W roku 1305 po raz pierwszy wzmiankowana jest wieś Siemianice - jako własność prywatna. Odkopano tu osadę i cmentarzysko ciałopalne z okresu rzymskiego. Znaleziono również narzędzia kowalskie, miecz jednosieczny oraz dzban brązowy wykonany w Italii. Od końca XVII w. Siemianice stanowiły ośrodek majątków rodziny Szembeków. Powstanie miejscowości Trzebień datuje się na lata po 1370 roku, a w dokumencie z roku 1381 wymienia się miejscowość już jako opustoszałą. W dokumentach z XIV wieku wspomina się miejscowość Niesób, która położona była na południowy zachód od Kuźnicy Skakawskiej, nad rzeką o tej samej nazwie – można przypuszczać, że to późniejsze Biadaszki. Z konkretną informacją o miejscowości Biadaszki spotykamy się dopiero w zapisach dokumentów z XVII wieku.
W wyniku II rozbioru Polski tereny gminy dostały się pod panowanie pruskie. W drugiej połowie września 1794 roku powstańcy wieluńscy wyzwolili Wieruszów, następnie udali się do dóbr Opatowa i przejęli całkowitą kontrolę nad powiatem ostrzeszowskim, do którego należała ówczesna gmina. Z chwilą przejęcia przez powstańców Kępna (9 listopada 1806r) na terenie rozpoczął się okres Księstwa Warszawskiego, które formalnie zostało powołane w sierpniu 1807 roku. Po kongresie wiedeńskim tereny przez 103 lata znajdowały się w zaborze pruskim na granicy zaboru z Królestwem Polskim.
W 1889 roku ziemie powiatu ostrzeszowskiego podzielono na dwie części, terytorium gminy weszło w obręb powiatu kępińskiego. Bardzo duże znaczenie dla rozwoju części miejscowości regionu miało już wtedy usytuowanie w układzie komunikacyjnym przy drodze Kępno - Opatów - Kluczbork. W grudniu 1875 roku została otwarta linia kolejowa Poznań - Kępno - Kluczbork ze stacją w Łęce Opatowskiej. Traktat Wersalski, który wszedł w życie 17 stycznia 1920 roku zmusił Niemców do opuszczenia terenów powiatu. Po odzyskaniu niepodległości powstały liczne organizacje społeczne: Kółka Rolnicze, Towarzystwo Młodych Polek, Towarzystwo Powstańców i Wojaków czy Towarzystwo Gimnastyczne "Sokół".
Na mocy rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Sejmik powiatowy w Kępnie uchwalił projekt podziału powiatu na obszary wójtowskie gdzie jednym z obszarów został Opatów. Wójtostwo obejmowało wsie: Lipie, Kuźnica Słupska, Łęka Opatowska, Piaski, Raków, Siemianice, Trzebień, Biadaszki i Podbolesławiec. W Opatowie mieściła się agencja pocztowo – telegraficzna, obsługą miejscowej sieci telefonicznej zajmowały się urzędy pocztowe początkowo w Siemianicach (1927 - 1930), a później w Łęce Opatowskiej (1935).Z dniem 1 września 1939 roku wybuchła II wojna światowa. Przez okres okupacji hitlerowskiej Niemcy prześladowali miejscową ludność, wiele osób wysiedlono, wysłano do obozów koncentracyjnych i karnych oraz na niewolnicze roboty w głąb Niemiec. W 1945 roku przez okolice Opatowa na zachód przesuwała się fala niemieckich uchodźców z okolic Wielunia i Częstochowy. W dniach 19 i 20 stycznia wkroczyła 53 brygada pancerna gwardii pod dowództwem pułkownika Wasyla Archipowa niosąc wolność, a jednocześnie grabiąc gospodarzom konie i wozy. 8 maja 1945 roku nastąpił upragniony koniec II wojny światowej. Po wyzwoleniu spod okupacji hitlerowskiej zachowano na tym terenie przedwojenny układ administracyjny. Opatów był siedzibą gminy i gromady, przynależąc do powiatu kępińskiego i województwa poznańskiego. W roku 1954 miejsce gmin zajęły gromadzkie rady narodowe jako podstawowe ogniwa w podziale administracyjnym kraju (na terenie obecnej gminy działały dwie gromadzkie rady narodowe: w Opatowie i Łęce Opatowskiej). Uchwałą Wojewódzkiej Rady Narodowej w Poznaniu z dniem 1 stycznia 1973 roku siedzibą gminy została Łęka Opatowska, obejmującej swym zasięgiem byłą gromadzką radę narodową w Opatowie i Łęce Opatowskiej. Po wprowadzeniu w życie ustawy z dnia 28 maja 1975 roku gmina Łęka Opatowska znalazła się w granicach nowopowstałego województwa kaliskiego.
W maju 1990 roku Rzeczypospolita Polska reaktywowała samorząd terytorialny jako podstawową formę organizacji lokalnego życia publicznego.
W 1995 roku Rada Gminy Łęka Opatowska podjęła uchwałę w sprawie nadania herbu i barw gminy Łęka Opatowska.
Reforma administracyjna z dnia 1 stycznia 1999 roku spowodowała scalenie województw: leszczyńskiego, kaliskiego, konińskiego, pilskiego i poznańskiego w województwo wielkopolskie. Do życia ponownie powołano powiaty. Gminę Łęka Opatowska wcielono do powiatu kępińskiego.